خربزه به خاطر توأم بودن با قند به سرعت جذب می شود. تولید انرژی می کند و پتاسیم فراوانش نیز سبب می شود مواد سمّی و زاید از بدن پاک و دفع گردد. فعالیت کلیه ...ها افزایش می یابد و در مقام سنجش هیچ میوه ای از لحاظ به فعالیت وا داشتن کلیه ها مانند خربزه نیست.
قند خربزه گلوکز و لوولز است. فوراً جذب شده، سوخت و سازش شروع می گردد. از این رو خربزه هم خستگی را رفع و هم فعالیت سلّولها را افزایش می دهد. خربزه دافع اسید اوریک و سموم خون بوده، در بسیاری بیماریهای تغذیه ای و مزمن چون نقرس، روماتیسم مزمن، نارسایی کبد خورده می شود. برای بیماران قندی به علّت زیاد بودن مواد قندی و سرعت جذبی که دارد، بد است.
مواد آلبومینی و چربی خربزه بسیار کم است. در عوض دارای مقدار زیادی پکتین و مواد معدنی چون پتاسیم، منگنز، فسفر و کلسیم است که فسفرش باعث تقویت سلّول های مغزی، فعالیت اعصاب و کلسیمش در تقویت عضلات و تکمیل استخوان بندی، رشد و نمو کودکان مؤثر است.
املاح خربزه درجه قلیایی خون و سلّول های بدن را بالا برده، سموم آن ها را خنثی و دفع نموده، اثر مطلوبی بر سلّول های عصبی که در برابر گرما زود رنجیده می شوند، داشته و جبران غلظت خون را که در فصل گرما به علّت عرق کردن پیش می آید، می نماید.
طعم و اسانس های خربزه محرّک قوی شیمیایی و روحی خوبی برای دستگاه گوارش است. سلولزش دافع مواد زاید از روده هاست. خربزه ادرار، عرق و شیر را زیاد می کند.
ویتامینهای خربزه مخصوصاً ایجاد نشاط کرده، فعالیت اعصاب بوجود می آورد. ( با تحریکاتی که در ایجاد ترشحات می نماید ) و کار خون را آسان می سازد ( به نقش کلروفیل آن در خونسازی و ضد سمّی بودن و... آن اشاره گردید ) و انسان را از جذام در امان می دارد. ( علّتش را نمی دانم شاید در اثر خاصیّت ضد عفونی کننده کلروفیلش باشد ) و درد ها را برطرف می سازد.