علم تغذیه، روشی برای ایجاد تعادل بین مصرف گروه‌ های غذایی مختلف و حتی مواد موجود در یک گروه غذایی است.

در این میان، گوشت‌ ها یکی از گروه ‌های مهم غذایی هستند که به دلیل مواد مغذی متنوعی که دارند، مصرف شان توصیه می ‌شود.

اما گوشت ‌ها دو دسته‌اند: سفید و قرمز. گوشت‌ قرمز بر حسب این که گوشت گاو، گوسفند، گوساله و… باشد، یک نوع تقسیم ‌بندی می شود و گوشت سفید هم بر حسب این که گوشت ماهی، مرغ یا سایر پرندگان باشد، به شکل دیگری تقسیم ‌بندی می ‌گردد.

علم تغذیه، روشی برای ایجاد تعادل بین مصرف گروه‌ های غذایی مختلف و حتی مواد موجود در یک گروه غذایی است.

در این میان، گوشت‌ ها یکی از گروه ‌های مهم غذایی هستند که به دلیل مواد مغذی متنوعی که دارند، مصرف شان توصیه می ‌شود.

اما گوشت ‌ها دو دسته‌اند: سفید و قرمز. گوشت‌ قرمز بر حسب این که گوشت گاو، گوسفند، گوساله و… باشد، یک نوع تقسیم ‌بندی می شود و گوشت سفید هم بر حسب این که گوشت ماهی، مرغ یا سایر پرندگان باشد، به شکل دیگری تقسیم ‌بندی می ‌گردد.

واقعیت این است که مواد مغذی گوشت‌ های سفید و قرمز تا حدودی متفاوت هستند و مصرف طولانی‌ مدت و زیاد هر کدام از آن ها می ‌تواند مشکلاتی را پدید آورد.

درست است که گوشت سفید بهتر از گوشت قرمز است و گوشت مرغ هم جزء گوشت های سفید است، اما ترکیبات موجود در گوشت ‌های دیگر مانند ماهی یا گوشت ‌های قرمز در آن وجود ندارد.

به دلیل آن که تولید فرآورده‌ های ناشی از متابولیسم گوشت‌ های سفید در بدن مانند اسید اوریک و ترکیبات نیتروژنه، نسبت به گوشت‌ های قرمز کمتر است و چربی آن ها نیز پایین ‌تر است، بهترند، اما آهن و روی آن ها کمتر است.

اگر به اصل تنوع غذایی برگردیم، توصیه ما این است که فقط یک نوع گوشت خاص را مصرف نکنید، مثلا فقط گوشت مرغ یا ماهی یا فقط گوشت قرمز.

هیچ یک از این عادات، پسندیده نیست. توصیه ی ما این است که در برنامه غذایی هفتگی، ترکیبی از این گوشت ‌ها مصرف شود.

به عبارت ساده ‌تر، اگر فردی فقط گوشت سفید بخورد، کم کم دچار مشکل کمبود آهن و روی می ‌شود که البته در کشور ما نیز بسیار شایع است؛ به طوری که کمبود آهن در زنان و کمبود روی در مردان بیشتر دیده می ‌شود.