گل مریم:
نشانه نجابت و پاکی معشوق است و اگر عاشقی آن را تقدیم معشوق نماید می خواهد بگوید که به عفت و عشق او اطمینان کافی دارد .
گل یاس:
نشانه آنست که عشق و دوستی باید دو جانبه باشد وگرنه بی ثمر است و علامت آن است که عشق عاشق اگر از جانب معشوقه پذیرفته نگردد ، او را ترک می نماید و فراموشش می نماید.
گل زرد:
نشانه ای است بر احساسات تنفر آمیز .
گل بنفشه:
نشانه آنست که عاشق از دلدارش می خواهد با او مهربان باشد او را دوست بدارد و در رنج و شادمانیش شریک و سهیم باشد .
گل یخ:
نشانه ای است بر نا امیدی و رنج عشق .
گل نرگس:
نشانه ای است بر شوریدگی عاشق که از معشو قه می خواهد با او یکرنگ باشد.
گل لاله:
نشانه آنست که عاشق حاضر است در راه معشوق از جان خویش هم بگذرد و هرچه که او بخواهد انجام دهد.
گل میخک:
نشانه آنست که عاشق قلب خودش را که بهترین هدیه ه است ، به معشوق از جان گرامی تر تقدیم می کند.
گل نسترن:
نشان آنست که عاشق از خیانت معشوق به تنگ آمده و دلش می خواهد از او که عشق را با هوس مخلوط کرده است ، بگریزد.
گل مروارید:
نشانه ای است بر آخرین حرف های دل عاشق و آخرین ناله های قلب دیوانه اش .
گل شقایق:
نشانه ای است از عشق شور انگیز عاشق به معشوق و نشانه ی تپیدن های قلب اوست در آرزوی دیدار معشوق .
گل سرخ :
نشانه عشق آتشین است . عشقی که عاشق می خواهد خود را در میان شعله هایش قربانی معشوق نماید.
گل اطلسی:
را هر که برای معشوق بفرستد از او می پرسد که آیا او را دوست دارد یا نه.
گل بید مشک:
نشانه آنست که عاشق کینه معشوقه بی وفا را به دل نمی گیرد و با فرستادن شاخه ای از این گل به او می گوید من تو را می بخشم زیرا گناه از من و سرنوشت من است.
گل ناز:
نشانه آنست که عاشق در عین حال که ناز معشوقه را دوست دارد ، دلش می خواهد او فسونگری را کم کند و به سوی وی روی آورد .
گل مرزنگوش:
نشانه نفرت عاشق و نفرین اوست که برای معشوق می فرستد .
گل شب بو :
نشانه آنست که عاشق از معشوق خود تمنای بوسه دارد و از دور او را می بوسد.